Rodzinna wariatka

To też o mnie? Takie myśli słowa strofy:

Rodzinna wariatka

Lubi wszystkich, ładnych i brzydkich

Lubi kwiaty, te pojedyncze i całe bukiety ogromne

A najlepiej pola kwiatów 

Chabry, maki, nawet osty i kąkole

Lubi przestrzeń i widoki i detale przyrody

Maluje kwiaty, zbiorowo i detale - misterne konstrukcje natury

Mignięciem migawki

Namalowałaby aby uchwycić nieuchwytne, ale nie umie

Liczy rośliny na łące, każdą z osobna, czy dużo

I rzekę płynącą, zapatrzona w jej fale i nurt porywający

I szum morza, ten spokojny i walący falami o brzeg 

Lubi sztukę i sztuki mistrzów

Podziwia, zachwala, zazdrości nie talentu lecz umiejętności piękna pokazania

Cieszy gdy talent odkryty, poznany 

Słucha muzykę tę inną, czasem poważną czasem mniej

Wtapia się w nią, czasem śpiewa

Nawet na głos, głos nieśmiały albo fanfary ryczące a czasem tylko szept

Burza myśli splątanych, czasem odpływa od otoczenia, od głosów

Nawet w kościele, nawet gdy Słowo Boże

Wtedy ciekawe pomysły, rozwiązania trudnych problemów,

Może to podpowiedź  z Góry od Najwyższego

I chciałaby śpiewać najgłośniej, najpiękniej

I chciałaby mówić najpiękniej, aby być usłyszana

Tak jakby chciała wlać piękno w serca - niepostrzeżenie

W serca znajomych i nieznajomych

W serca przyjaciół,   w serca w rodzinie

Krzyczy głośno gdy krzywda, nawet gdy głosu nie słychać

Zawsze gotowa by pomóc, to obowiązek wewnętrzny

Gdy ludziom dobro zabrano albo choć jego kawałek

Boli gdy nie chcesz pomocy, gdy lekceważysz albo udajesz

Gdy wykorzystujesz, gdy nie doceniasz jej pracy

Boli gdy ludzie są tacy, dlaczego tacy

Szczególnie bliscy więzami krwi połączeni

Czy niewidzialnymi nićmi przyjaźni, bliskości

Stara się zrozumieć, nie może, nie umie

Bo to niezrozumiałe z definicji, z nadprzyrodzonej konstrukcji człowieka

Bo jest świadomość i podświadomość a może i podpodświadomość

Boli ją gdy brak człowieka obok, choć obok stoi

Ale jest sztuka, jest piękno

Które czasem urzeka, w obrazie, w człowieku

Kolekcjonuje piękno, swoje i cudze

Piękno materii, piękno człowieka

I obdziela w koło tym pięknem z materii i niematerii

I daje piękno w prezencie, chce nim  zarazić

Nie rozumieją, pukają w czoło

Bo kto to taki,  odmienny, niepoznany

A to ona

Wariatka - w rodzinie

Wariatka - dla przyjaciół, znajomych (tolerowana?)

Wariatka dla przyjaciół, znajomych i nieznajomych - niepoznana

Ciągle coś wymyśla, nowego , nieszablony

Aby było pięknie

I śpiewa i uśmiecha się

Do Ciebie też

I chce aby wokół było piękno

Nieskończone

Bo wszystko jest pięknem - dla wariatki

Nawet chleb - którym się dzieli

Z zagubionym gołębiem

Choć każą zabić - obyczaj, ludzie inni, normalni?

A wariatka dalej tańczy i śpiewa swą pieśń

Pieśń życia aż do końca

Aż do zniknięcia śladu

Materialnego

Z nadzieją w  sercu, że zostanie w sercu

Twoim

A Oliwia chce też obrazek  na urodziny

Ognik piękna dostrzeżony?

Ognik piękna  zaszczepiony?

Jest nadzieja

Że kiedyś

Inna, nowa, ponadczasowa

Rodzinna wariatka zatańczy

I ślad zostanie

Jednak

©KW, Toruń, 23.11.2011